Strugglen met een Tafeltje

Door: Maaike Schuurmans

‘WERK’ schrijft één van de jongens in het condens op het raam van de studio waar de repetitie zojuist van start is gegaan. ‘Werkzweet’, zegt hij er nog bij, of ‘angstzweet’, denk ik er achteraan.
Aan de vooravond van het Amsterdamse theaterfestival Hollandse Nieuwe 11 (4 t/m 7 november) bezoek ik, deelnemer aan het speciaal voor Hollandse Nieuwe samengestelde cultuurjournalisten scholingstraject, een repetitie. Ik ben op bezoek bij Ilgin Abeln (regisseur) en Thijs Gilbert (acteur) die samen met nog vier acteurs op het festival hun montagevoorstelling Normaalgesproken Wel gaan brengen. Een voorstelling gebaseerd op improvisatie. Al een aantal repetities zijn zij bezig en nu val ik zomaar op deze regenachtige ochtend binnen. Aanwezigen naast Ilgin en Thijs zijn vandaag Leena Keizer en Thijs Bloothoofd.

Leena sleept een lunchtafeltje naar het midden van de studio, kijkt ernaar, en gaat er als een zeemeermin met melancholieke blik op zitten. vervolgens verplaatst zij zich soepel op, onder en met de tafel van de ene houding naar de andere. Onder de indruk van deze bewegingssequens kijk ik stil toe. Maar de reacties van de anderen zijn niet zo enthousiast als verwacht. En dan begint het mij te dagen. Thijs en Thijs worden geacht het zojuist getoonde bewegingsonderzoek van Leena met het tafeltje óók uit te voeren! Daar staan ineens twee grote mannenlijven achter Leena, met ieder ook een tafeltje - dat ineens heel klein lijkt, of de twee jongens heel groot – klaar om de soepele bewegingen van de veel kleinere Leena over te nemen. Tafels kraken, vloeren bonken, de ramen beslaan en twee Thijsen zuchten; ‘dit is wel ingewikkeld hè?’ ‘Als een worm’ zegt Leena. ‘ik kan dat niet’, zegt de ene Thijs tegen Leena; ‘dat is een fysieke grens die jij niet hebt maar ik wel.’ Maar opgegeven wordt er zeker ook niet. ‘Mijn ego zegt: je kan het heus wel!’, brult de andere Thijs.

Ilgin kijkt toe en geeft aanwijzingen vanaf de kant. Met elkaar wordt gezocht naar de beste manier waarop de Thijsen de verschillende bewegingen kunnen uitvoeren. ‘de struggle is ook mooi’, roept Ilgin. En dat is waar, inmiddels zijn er drie mensen te zien die - ieder op eigen wijze - de controle met zichzelf en het tafeltje proberen te behouden, en daarbij niet opgeven. Wanneer Thijs en Thijs de bewegingen onder de knie krijgen zie ik drie mensen met hetzelfde doel, en dezelfde weg daar naartoe, maar een eigen manier waarop die weg wordt afgelegd. Plots valt een Thijs met zijn tafeltje en vliegt het notitieblokje van Ilgin door de studio. Iemand zet de verwarming zachter, Leena showt haar blauwe plekken – met een lach, dat wel. Vraag me af of Hollandse Nieuwe goed verzekerd is voor ongevallen. Inmiddels gaat de repetitie weer verder,‘kom maar uit bed’, roept Ilgin, en ik kijk.

De uiteindelijke voorstelling zal gaan over ‘vijf(!) mensen in een café aan een bar’. Van die vijf zijn er in deze repetitie drie te zien en ik wordt erg nieuwsgierig naar de ander twee stamgasten. En naar de rest van de voorstelling: ‘terwijl de informatie over de crisis het café binnensijpelt, besluiten ze toenadering tot elkaar te zoeken’, staat in de folder. Ook ben ik benieuwd wat er in de voorstelling te zien zal zijn van het noeste repetitiegeweld van deze ochtend (ik hoop veel!).

Van angstzweet is inmiddels geen sprake meer, maar gezweet wordt hier. Wanneer aan het einde van de ochtend de studio verlaten wordt staan de letters WERK nog steeds in de condens op het raam.


Wo 4 november, 20:30 uur, Machinegebouw 1
Do 5 november, 18.30 uur, Machinegebouw 1